Μέσα σε διάστημα λίγων ημερών, συνεδρίασαν και τα τέσσερα μεγάλα δημοτικά συμβούλια της Ηπείρου. Ιωάννινα, Άρτα, Πρέβεζα, Ηγουμενίτσα. Σχεδόν ταυτόχρονα. Και όποιος είχε το κουράγιο – ή το επαγγελματικό καθήκον – να παρακολουθήσει τις συνεδριάσεις, καταλήγει μάλλον σε ένα και μόνο συμπέρασμα: η Ήπειρος βρίσκεται ανάμεσα στη γαλλική Ριβιέρα και τις ελβετικές Άλπεις. Σε μια έκδοση αυτοδιοικητικού παραδείσου που, προφανώς, μόνο οι εκλεγμένοι βλέπουν.

Διότι σύμφωνα με τις τοποθετήσεις δημάρχων και παραγόντων, όλα κυλούν ομαλά. Τα έργα τρέχουν (καλύτερα κι απ’ τον Μαραθώνιο), οι πόλεις αναβαθμίζονται, το μέλλον προδιαγράφεται λαμπρό. Η καθημερινότητα; «Προτεραιότητα». Οι υποδομές; «Αναβαθμίζονται». Το περιβάλλον; «Στρατηγική κατεύθυνση». Η κοινωνική πολιτική; «Κρίκος της βιωσιμότητας». Οι λέξεις δίνουν και παίρνουν. Συνήθως βαριές. Πολυσύλλαβες. Κουραστικά γραφειοκρατικές. Οι έννοιες όμως μένουν θολές. Το περιεχόμενο άγνωστο. Και ο πολίτης; Απών.

Απών γιατί ζει αλλού. Όχι στον «κόσμο» των εισηγήσεων, αλλά στον πραγματικό κόσμο της πόλης. Εκεί όπου το κέντρο της Άρτας θυμίζει εργοτάξιο με κατοίκους και επαγγελματίες στα όρια του νευρικού κλονισμού.

Στην Πρέβεζα, η παροχή νερού έχει γίνει καθημερινό αίνιγμα – με το «αν» και το «πότε» να εξαρτώνται περισσότερο από την τύχη, παρά από την τεχνική υπηρεσία.

Στην Ηγουμενίτσα αναζητούν ακόμη… παιδικές χαρές με πιστοποιήσεις (ή έστω κούνιες που να μην τρίζουν), ενώ στα Ιωάννινα 27 χιλιοστά βροχής είναι αρκετά για να μετατρέψουν δρόμους σε κανάλια και να δώσουν στην πόλη εικόνα Βενετίας..

Και παρ’ όλα αυτά, στις συνεδριάσεις των δημοτικών συμβουλίων, η πραγματικότητα είναι άλλη. Η πόλη “ανθίζει”, η τεχνική υπηρεσία «απαντά στις προκλήσεις», τα χρηματοδοτικά εργαλεία αξιοποιούνται, και ο σχεδιασμός… εξελίσσεται. Το αν οι πολίτες έχουν δει κάτι από όλα αυτά, είναι λεπτομέρεια. Ή καλύτερα, είναι θέμα “επικοινωνίας”.

Η ουσία είναι πως οι δημοτικές αρχές δείχνουν να ζουν σ’ ένα σύμπαν δικό τους. Με τους δικούς τους όρους, τη δική τους ρητορική, το δικό τους κοινό. Ένα σύμπαν όπου τα προβλήματα λύνονται με ανακοινώσεις και παρουσιάσεις, όχι με σκαπτικά μηχανήματα ή επιτόπιες παρεμβάσεις. Όπου ο σχεδιασμός προηγείται της ανάγκης και η πραγματικότητα πρέπει να προσαρμοστεί στο πλάνο – όχι το αντίστροφο.

Δεν είναι ότι λείπει η πρόθεση. Λείπει η αίσθηση του πραγματικού. Και κυρίως, η σύνδεση με την κοινωνία. Όχι με τις κάμερες ή τα social media, αλλά με τον κόσμο που διασχίζει τη λακκούβα, που αναρωτιέται πότε θα φτιαχτεί το σχολείο της γειτονιάς του, που βλέπει την παιδική χαρά κλειστή πέντε χρόνια.

Η Ήπειρος, λοιπόν, όπως παρουσιάστηκε αυτές τις μέρες στα δημοτικά της συμβούλια, είναι μια άλλη περιοχή. Όχι αυτή που ζούμε. Μια «ψηφιακή Ήπειρος» με υλοποιήσεις στα χαρτιά και success stories στα λόγια.

Και έτσι, το πιο ηχηρό συμπέρασμα από τις τέσσερις συνεδριάσεις είναι ένα: Πολίτες και Δημοτικές Αρχές ζουν σε παράλληλους κόσμους. Και όσο δεν υπάρχει δίαυλος, η απόσταση μεγαλώνει. Με ή χωρίς τεχνικές εκθέσεις.