Γράφει: Χρήστος Μασσαλάς
Η χώρα μας έχει τα χαρακτηριστικά ασθενούς. Όπως ο ασθενής πρέπει να κάνει διάγνωση της ασθενείας του και στη συνέχεια να υποστεί την ανάλογη θεραπεία, έτσι και η χώρα μας οφείλει να υποστεί θεραπευτική αγωγή από ένα σύμπλεγμα ασθενειών που έχουν ήδη διαγνωστεί. Πρέπει να σημειωθεί ότι τις ασθένειες δεν μπορείς να τις κοροϊδέψεις, αυτές λειτουργούν με τους δικούς τους νόμους και αναστέλλονται μόνο με τα αντίδοτά τους.
Οι υπεύθυνοι της διακυβέρνησης της χώρας φόρεσαν παραμορφωτικά γυαλιά και αλλοίωσαν τη θέα στα προβλήματά της. Έτσι, προσπαθούν να απαλλαγούν από τη θεραπεία, και με ανευθυνότητα επεκτείνουν τις παθογένειές της.
Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν να λέμε ότι η χώρα περνάει μεγάλη κρίση, μεγάλη αρρώστια, και δεν δεχόμαστε μέτρα μετριασμού της;
Για την αντιμετώπιση της κρίσης οι κυβερνώντες έχουν την ευθύνη να πείσουν τους πολίτες το πώς πρέπει να ανταποκριθούν στην πρόκληση διάσωσης της χώρας. Ο κάθε πολίτης αντιλαμβάνεται κυρίως τις επιπτώσεις της αντιμετώπισης της κρίσης στη δική του ζωή και στου στενού του περιβάλλοντος. Αλλά και οι πολίτες γενικότερα μπορεί να μην έχουν τη συλλογική ευφυΐα να αναγνωρίσουν τη συγκεκριμένη απειλή.
Οι πολιτικές του παρελθόντος και η κουλτούρα των νεοελλήνων είχαν ως αποτέλεσμα τη διαμόρφωση μιας μη λειτουργικής δημοκρατίας, μιας δημοκρατίας των λόγων. Η αναποτελεσματική διοίκηση, η ανοιχτή σε κριτική δικαιοσύνη, τα υπολειτουργούντα πανεπιστήμια, η ανυπαρξία αναπτυξιακής πολιτικής, ο λαϊκισμός, η ακαλλιέργητη γη, η διαφθορά,…αποτελούν στοιχεία που μας έχουν απομακρύνει από μια λειτουργική δημοκρατία.
Η πολιτική μας ηγεσία προσπαθεί να ακυρώσει την προτεινόμενη θεραπεία από τους εταίρους, χωρίς να έχει δική της εναλλακτική λύση. Είναι αλήθεια ότι τα φάρμακα των εταίρων είναι λίαν δραστικά και με πιθανές παρενέργειες, αλλά και η επιδείνωση της ασθένειας, χωρίς καμία βοήθεια, θα μηδενίσει και την παραμικρή πιθανότητα επιστροφής στην κανονικότητα.
Η αντιμετώπιση της κρίσης έχει ανάγκη τη λήψη αποφάσεων θεμελιωμένων στη συζήτηση, στην αναζήτηση συμφωνιών των οποίων η δυνατότητα τήρησης αποτελεί εθνικό στόχο. Οι κραυγές περί κόκκινων γραμμών δημιουργούν διαπραγματευτικό περιβάλλον που δεν είναι προς το συμφέρον μας.
Οι συζητήσεις, που διεξάγονται για την επίτευξη της πολυσυζητημένης συμφωνίας με τους εταίρους, είναι συζητήσεις μεταξύ θεσμών και, για να οδηγηθούν σε αποτέλεσμα, πρέπει να καλλιεργηθεί κλίμα αλληλοσεβασμού και εμπιστοσύνης. Κάτι στο οποίο η πλευρά μας δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία.
Πρέπει να γίνει σαφές: κάθε πολιτική συζήτηση-διαπραγμάτευση αναμειγνύει την υπεράσπιση «υλικών» συμφερόντων με την αντιπαράθεση ιδεών και καταλήγει, ενδεχομένως, σε συμβιβαστικές λύσεις. Με δεδομένο δε ότι ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μας, η κατάσταση της χώρας επιδεινώνεται και ο πολιτικός κόσμος αλληλοσπαράσσεται.
Το πολιτικό μας σύστημα φαίνεται πως είναι αδύναμο να αντιδρά έγκαιρα στη σοβαρή κρίση. Η αφύπνιση του λαού ίσως είναι ο μόνος τρόπος ώστε το πολιτικό σύστημα να αναγκαστεί να σοβαρευτεί για να αντιμετωπίσει με ρεαλισμό και υπευθυνότητα τον επικείμενο κίνδυνο.
-Ο. Καθηγητής Χρήστος Β. Μασσαλάς-π. Πρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
E-mail: cmasalas@cc.uoi.gr
