«Πρέπει μια συνταξούλα 280-260 ευρώ να δίνεται σε όλους αδιακρίτως..»! Τάδε έφη ο Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Βαγγέλης Αποστόλου, τη στιγμή που ο αγροτικός κόσμος έχει πάρει φωτιά που τείνει να γίνει πυρκαγιά!
Η συνταξούλα, το σπιτάκι, η δουλίτσα, το φαγάκι. Η Ελλαδίτσα.
Όλα έγιναν μικρά. Πολύ μικρά.
Και να φταίει μόνο το μνημόνιο; Το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο και ποιος ξέρει ακόμη πόσα θα ακολουθήσουν;
Πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον ένας εργαζόμενος σε κάθε σπίτι, είχε ξεστομίσει προ πενταετίας, ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου.
Δεν υπάρχει πια.
Χιλιάδες νοικοκυριά οδηγήθηκαν στην ανεργία. Χιλιάδες άνθρωποι έμειναν στην ανεργία. Επιχειρήσεις έκλεισαν.
Φόροι, ακρίβεια, ανέχεια.
Απελπισία.
Κι ένα κράτος που χαίρεται γιατί μοιράζει επισιτιστική βοήθεια. Δίνει λίγα ψίχουλα, με κείνους που έχασαν τα πάντα.
Ένα κράτος που χαίρεται γιατί στέλνει στους πολίτες στην ουρά, για ένα κοτόπουλο, για δύο κιλά ριζά, για μερικά ροδάκινα!
Η συνταξούλα λοιπόν με την οποία ζει ολόκληρη οικογένεια…
Το σπιτάκι, που φιλοξενεί παππούδες, παιδιά, εγγόνια..
Η δουλίτσα, που δεν υπάρχει…
Το φαγάκι, που πολλοί παρακαλάνε να το έχουν και την επόμενη ημέρα.
Η Ελλαδίτσα…
Όλα έγιναν μικρά.
Σαν σπιρτόκουτα.
Και η ζωή να χάνεται.
Το χαμόγελο να σβήνει..
Τα όνειρα..
Ποιος μπορεί να ονειρευτεί σ’ αυτή την πατρίδα που από Ελλάδα την έκαναν Ελλαδίτσα..
Δεν είναι η συνταξούλα ανόητε…
Είναι που όλα έγιναν μικρά και σκοτεινά!
Είναι η ζωή που χάνεται σε μια χώρα που βυθίζεται στην κατάθλιψη..
Δεν είναι η εφαρμογή ανόητε, ούτε η οικονομία είναι, ούτε οι αριθμοί.
Είναι οι άνθρωποι ανόητε, που τους στερήσατε το δικαίωμα στο όνειρο!
{jathumbnail off}
