Παρουσιάστηκαν τα αποτελέσματα της αντιπυρικής περιόδου και, όπως κάθε χρόνο, το Υπουργείο Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας έσπευσε να κάνει απολογισμό με θετικό πρόσημο. «Μείωση 5% στις καμένες εκτάσεις σε σχέση με τον ιστορικό μέσο όρο», λέει ο υπουργός, επικαλούμενος τα επίσημα στοιχεία. Και κάπου εκεί ξεκινά η… πανηγυρική διάθεση.

Μόνο που δεν είναι ακριβώς για πανηγυρισμούς. Γιατί όταν κάθε καλοκαίρι καίγεται και από ένα κομμάτι της Ελλάδας, αργά ή γρήγορα οι αριθμοί θα αρχίσουν να φαίνονται “βελτιωμένοι” — απλώς και μόνο επειδή δεν έχει απομείνει πια και πολύ δάσος να καεί. Αν συνεχίσουμε έτσι, σε λίγα χρόνια οι στατιστικές θα δείχνουν μηδενικές απώλειες, όχι γιατί τα καταφέραμε, αλλά γιατί δεν θα υπάρχει τίποτα να καεί.

Η πραγματικότητα είναι πως το δάσος μικραίνει, τα βουνά γυμνώνουν, οι φυσικοί θησαυροί εξαφανίζονται — κι εμείς μετράμε ποσοστά “βελτίωσης”. Κι όσο οι ανακοινώσεις παραμένουν πιο πράσινες από τα ίδια τα δάση, τόσο η χώρα βυθίζεται στην ψευδαίσθηση ότι “πάμε καλύτερα”. Ίσως τελικά το πρόβλημα να μην είναι μόνο η φωτιά. Είναι η νοοτροπία που τη θεωρεί επιτυχία όταν απλώς καίγεται λίγο λιγότερο από πέρσι