Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 1990 όταν ξεκινούσε η αντίστροφη μέτρηση για τις παραμεθόριες περιοχές, τις ορεινές και απομακρυσμένες.. Αυτές που στο κέντρο συχνά αποκαλούνται «άλλη Ελλάδα»..
Το δημογραφικό άφηνε βαθύ αποτύπωμα και τα σχολεία έκλειναν το ένα μετά το άλλο. Αυτό δεν μπορούσε να αποφευχθεί..
Κάπου εκεί ξεκίνησαν οι παρεμβάσεις του κράτους!
Ξεκίνησε το κλείσιμο δημόσιων υπηρεσιών σε κωμοπόλεις ή κεφαλοχώρια, όπως για παράδειγμα το Δελβινάκι.
Με το πέρασμα του χρόνου η επιχείρηση εντατικοποιήθηκε..
Αγροτικά ιατρεία έβαλαν λουκέτο, εφορείες, υποθηκοφυλακεία και τράπεζες εγκατέλειψαν τις περιοχές αυτές..
Αστυνομικοί σταθμοί και τμήματα συρρικνώθηκαν..
Όλο και περισσότερα σπίτια έκλειναν, τα καφενεία λιγόστευαν, τα χωριά ερήμωναν..
Κανένα ουσιαστικό μέτρο για στήριξη των περιοχών, για στήριξη των ανθρώπων, για ενθάρρυνση και των λίγων που παραμένουν και δραστηριοποιούνται..
Κανένα κίνητρο..
Σαν αυτή η «άλλη Ελλάδα» να μην αφορά εκείνους που αποφασίζουν από την Αθήνα παρά μόνο αν πρόκειται να κάνουν μία διήμερη εκδρομή για να πάρουν καθαρό αέρα, να απολαύσουν τα τοπία και την αρχιτεκτονική και τον καφέ ή το ντόπιο φαγητό όπου βρεθεί ανοιχτό καφενείο, ανάμεσα σε άδεια και κλειδωμένα σπίτια.
Αυτή την πολιτική έρχεται να υπηρετήσει το νέο δόγμα για την αναδιάρθρωση των Ενόπλων Δυνάμεων αλλά και της ελληνικής αστυνομίας.
Με μία μικρή διαφορά..
Στις Ένοπλες Δυνάμεις η υλοποίηση γίνεται με ταχύτατους ρυθμούς, στην Αστυνομία παραμένει στο συρτάρι του Υπουργού.
Το απολύτως βέβαιο είναι ότι οι πολιτικές που συστηματικά ακολουθούνται εδώ και δεκαετίες δείχνουν ότι αυτή η «άλλη Ελλάδα», τα παραμεθόρια, τα ορεινά, τα απομακρυσμένα, έχουν εγκαταλειφθεί, δεν αφορούν κανέναν..
Οι βαρύγδουπες εξαγγελίες για ανασυγκρότηση, για ανάπτυξη, για ξαναζωντάνεμα, είναι ανέξοδες και κενό γράμμα.
Γιατί η πράξη δείχνει ακριβώς το αντίθετο..