Κάποιες φορές ο επίλογος επιχειρείται να γραφεί βίαια. Ξαφνικά. Απότομα. Έτσι θέλησαν να γράψουν τον επίλογο της Δωδώνης. Και θέλησε να τον γράψει η κ. Ρέα Βιτάλη, η οποία μετά τις απαντήσεις –έστω τις λίγες- που πήρε από μας τους ιθαγενείς Ηπειρώτες, υποχρεώθηκε να ομολογήσει τη σχέση της με τον επενδυτικό διευθυντή της ξένης εταιρίας που αγόρασε τη Δωδώνη.
Με ένα υστερόγραφο που πρόσθεσε στο άρθρο της λοιπόν κάνει γνωστό στο αναγνωστικό κοινό ότι είναι η σύντροφος του επενδυτικού διευθυντή της SI και θεώρησε δημοσιογραφική τύχη να έχει πληροφόρηση από την αρχή μέχρι το τέλος, από πρώτο χέρι….
Περί δεοντολογίας ουδέν βέβαια…. Ψιλά γράμματα!
Πληροφόρηση μπορεί να είχε από πρώτο χέρι, αλλά μονομερή… Δεν νομίζουμε να μίλησε ποτέ με τους κτηνοτρόφους της Ηπείρου, με τις Ενώσεις, με τον δήμαρχο, ή τον Περιφερειάρχη…. Ψιλά γράμματα!
«ΥΓ: Μερικοί μπορεί να συνδέσουν το κέιμενό μου με την επαγγελματική ενασχόληση του συντρόφου μου ως επενδυτικός σύμβουλος της ξένης εταιρείας. Θεώρησα δημοσιογραφική τύχη να έχω πληροφόριση από την αρχή μέχρι το τέλος του εγχειρήματος από πρώτο χέρι. Μακάρι να φανεί χρήσιμη σε όσους ασχολούνται με αποκρατικοποιήσεις. Τέλος κλείνοντας ένας 8μηνος κύκλος αντιλαμβάνομαι ότι ξενίζει να βάζεις το χέρι σου στο στόμα του λύκου τη χρονική στιγμή που μπορείς να κάνεις την πάπια. Αλλά εγώ έτσι έκρινα σωστό και χρήσιμο»…
Αυτή είναι η παράγραφος που υποχρεώθηκε να συμπληρώσει στο κείμενό της η κ. Ρέα Βιτάλη..
Κλείνοντας λοιπόν όχι ένας οκτάμηνος κύκλος, αλλά μία διαδρομή πενήντα ετών περίπου, είναι πολύ εύκολο να κάνεις την πάπια!
Αλλά ξενίζει να βάζεις το χέρι σου στο στόμα του λύκου. Λύκοι φυσικά δεν είναι οι κτηνοτρόφοι της Ηπείρου….
Κλείνοντας λοιπόν αυτή τη διαδρομή των πενήντα ετών, της Δωδώνης που ξέραμε… κάνουμε τον δικό μας επίλογο. Πιθανόν, επειδή ανήκουμε σε κείνους, τους λίγους ρομαντικούς, που θεωρούσαν τη Δωδώνη κόσμημα για την Ήπειρο, καμάρι για τον τόπο μας κι έναν πυλώνα που θα στήριζε την κτηνοτροφία σε τούτες τις δύσκολες μέρες…
Για αυτό το λόγο! Και για έναν ακόμη….
Γιατί τις μέρες αυτές προβάλλεται μία διαφήμιση στην ελληνική τηλεόραση, από ανταγωνίστρια της Δωδώνης, η οποία τονίζει με νόημα πως «υπάρχουν κάποιοι Έλληνες που αντιστάθηκαν στο ξεπούλημα».
Δεν εννοεί τους Ηπειρώτες βέβαια και πονάει αυτό….
Η Δωδώνη έκανε την μεγάλη της διαδρομή. Μπήκε στα ράφια όλου του κόσμου. Έγινε συνώνυμη της φέτας. Είχε κέρδη. Προσέφερε πολλά.
Ποιος μπορεί να πει ότι δεν υπήρχαν προβλήματα; Ουδείς! Ποιος μπορεί να πει ότι δεν υπήρξαν άνθρωποι που την χρησιμοποίησαν και επωφελήθηκαν από τη Δωδώνη; Ουδείς…. Όμως η πρώτη που τη χρησιμοποίησε και επωφελήθηκε ήταν η Αγροτική Τράπεζα. Μία λεπτομέρεια που πολλοί θέλουν να την ξεχνούν. Η Αγροτική τη δάνειζε σε επιτόκια πολύ υψηλότερα από άλλες τράπεζες, η Αγροτική την υποχρέωσε στην εξαγορά της ΖΩΔΩ, η Αγροτική την διοικούσε –κι αυτό είναι το σημαντικότερο-, η Αγροτική δημοσίευσε την διακήρυξη του διαγωνισμού και πολλά άλλα…
Αλλά σήμερα δεν έχουν σημασία….
Ούτε έχει σημασία να μετρήσει κάποιος τα ολέθρια λάθη των Ενώσεων της Ηπείρου. Ούτε να αξιολογήσει τη στάση της Περιφέρειας Ηπείρου που μπορούσε να προχωρήσει στην ίδρυση της εταιρίας λαϊκής βάσης και δεν το έκανε. Ούτε έχει σημασία πια να σημειώσει την παντελή απουσία της ΠΕΔ Ηπείρου…
Η ιστορία θα κρίνει και θα αποδώσει στον καθένα αυτό που του ανήκει.
Μέσα λοιπόν από ολέθρια λάθη, από έναν ενδοηπειρωτικό πόλεμο με χαρακτηριστικά προσωπικά, και από τεράστιες αδυναμίες να σταθούν αυτοί που έπρεπε στο ύψος των περιστάσεων, φτάσαμε στον επίλογο.
Ήταν πολλοί αυτοί που έκαναν την πάπια! Κι άλλοι τόσοι αυτοί που έσπευσαν να υποβάλλουν τα σέβη τους στους νέους επενδυτές. Βλέπετε τέτοιες εποχές είναι προτιμότερο να κάνεις τον λύκο φίλο… Ενίοτε να τον βάλεις να φυλάει και το μαντρί! (Ελπίζω Ρέα μου εξ αγχιστείας τουλάχιστον να μάθεις τι είναι το μαντρί).
Τέλος λοιπόν!
Απλά, στο δικό μας τέλος ξέρουμε πως υπήρξαν και στην Ήπειρο κάποιοι Έλληνες που αντιστάθηκαν στο ξεπούλημα….
Και ως Ηπειρώτες έχουμε υπομονή! Ο χρόνος θα δείξει ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο….
