Φέτος όλα είναι διαφορετικά. Λόγω των συνθηκών που έχει δημιουργήσει η πανδημία διαφορετικό από όσα έχουμε ζήσει είναι το «Πάσχα του Καλοκαιριού», όπως αποκαλούμε τον Δεκαπενταύγουστο.
Μέχρι και πέρυσι, η θεομητορική γιορτή της Ορθοδοξίας εορταζόταν με κάθε λαμπρότητα, λιτανείες, πλήθος κόσμου και κατόπιν με πανηγύρια.
Ανταμώματα και ξεαφαντώματα.
Φέτος όλα αυτά λείπουν. Το Πάσχα του Καλοκαιριού έχει μια ιδιόμορφη μελαγχολία. Προσεκτικά προσέρχεται ο κόσμος στις εκκλησίες, με μάσκες και αποστάσεις.
Χωρίς ασπασμούς, χωρίς καλωσορίσματα, χωρίς πανηγύρια.
Τα πάντα έχουν προσαρμοστεί στις νέες πανδημικές συνθήκες.
Αυτό, ωστόσο, που δεν αλλάζει είναι η σημαντικότητα της ημέρας, η λαμπρότητα της ίδιας της γιορτής και το δέος που την περικλείει.
Σε κάθε γωνιά της Ηπείρου τιμάται με τον φετινό διαφορετικό τρόπο η Κοίμηση της Θεοτόκου. Η Παναγία.
Εκκλησίες, ξωκλήσια, στολίζονται για χάρη της.
Και όπως κάθε χρόνο, στην Αχλαδέα της Λάκκας Σουλίου, στους πρόποδες της Ολύτσικας το μεταβυζαντινό μοναστήρι ήταν τόπος προσκυνήματος.
Ο Επιτάφιος στολίστηκε για την Παναγία. Τα εγκώμια ακούστηκαν για την Κοίμηση της Θεοτόκου. Δεν έγινε η περιφορά του Επιταφίου λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών.
Η ευχή ήταν μία. Με υγεία… Να ανταμώσουμε του χρόνου και να γιορτάσουμε!
