Γράφει: Δημήτρης Παπαχρήστος
Σε μεγάλο βαθμό ατόνησαν και διαβρώθηκαν οι συνεταιρισμοί και οι μεσάζοντες παίρνουν φτηνά τα προϊόντα και τα πληρώνει ακριβά ο καταναλωτής. Μια αγροτική πολιτική μέχρι τα τώρα δεν υπήρξε, που να βοηθάει με τους γεωπόνους την αγροτική ανάπτυξη και παραγωγή. Ο αγρότης είναι μονίμως χρεωμένος και κοιτάζει τον ουρανό αν θα σωθεί ή θα καταστραφεί η σοδειά του.
Και, όμως, τώρα στη μεγάλη κρίση, οι δυναμικές ανάπτυξης στον αγροτικό τομέα είναι μεγάλες. Η αγροτική παραγωγή δεν επαρκεί να καλύψει την εγχώρια ζήτηση.
Εισάγουμε το 70% του βοδινού κρέατος, τη στιγμή που υπάρχουν προϊόντα υψηλής διατροφικής αξίας που πωλούνται «ανώνυμα». Λείπουν η συσκευασία – τυποποίηση και η σωστή εμπορία. Η τοπική αυτοδιοίκηση θα μπορούσε να παίξει προωθητικό ρόλο και να βοηθήσει, να δώσει οντότητα στον γεωργικό τομέα και οι νέοι μας να μην αισθάνονται υποδεέστεροι όταν ασχολούνται με τη γεωργοκτηνοτροφία.
Το αγροτικό κίνημα θα πρέπει να βάλει στόχους ουσιαστικούς, πέρα από τα συγκεκριμένα αιτήματα που έχουν να κάνουν με το κόστος παραγωγής. Υπάρχουν νέες διατροφικές απαιτήσεις, αξίες και συνήθειες. Χρειάζεται να εξασφαλιστούν η ονομασία προέλευσης, η προστασία γεωγραφικής ένδειξης και να οργανωθούν δίκτυα προώθησης. Το Βελβεντό Κοζάνης είναι ένα καλό παράδειγμα. Οι συνεταιρισμοί του τυποποιούν και εξάγουν μήλα και ροδάκινα στις πρώην ανατολικές χώρες. Το ίδιο μπορεί να γίνει και στην Κρήτη και σε άλλες περιφέρειες… Η επιστροφή στην αγροτική παραγωγή θα οδηγήσει στην ανάπτυξη και στο ζωντάνεμά της επαρχίας.
ΠΗΓΗ: Έθνος