Γράφει ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΕΖΑΣ πρώην υφυπουργός Οικονομικών
Η ΜΕΙΩΣΗ των φορολογικών συντελεστών και των εργοδοτικών εισφορών αποτελεί απαραίτητες προϋποθέσεις για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας σ’ αυτή την κρίσιμη περίοδο. Οι βραχυπρόθεσμες απώλειες εσόδων που θα υπάρξουν, μπορούν να αντιμετωπισθούν με ισοδύναμα δημοσιονομικά μέτρα, έτσι ώστε αυτά που θα χαθούν από τη μια μεριά να εξασφαλιστούν από την άλλη.
Ένα από αυτά τα ισοδύναμα μέτρα, όχι άμεσης αλλά βέβαιης απόδοσης και το οποίο έχει περάσει απαρατήρητο, είναι η αξιοποίηση των σχολαζουσών κληρονομιών, δηλαδή των περιουσιών χωρίς κληρονόμους. Οι περιουσίες αυτές εκκαθαρίζονται και διοικούνται από κηδεμόνες, μέχρι την παράδοσή τους στους αναγνωρισμένους κληρονόμους, που στο 80% περίπου των περιπτώσεων είναι το Δημόσιο.
Η διαχείριση των σχολαζουσών κληρονομιών -υπολογίζονται περίπου σε 3800 και δεν είναι καταγεγραμμένες- έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε σχέση με τις υπόλοιπες κοινωφελείς περιουσίες, γιατί αυτές περιέρχονται στο Δημόσιο χωρίς συγκεκριμένο σκοπό και περιορισμό και, επομένως, μπορούν να αξιοποιηθούν αποδίδοντας σημαντικά έσοδα. Είναι άγνωστο το ακριβές οικονομικό μέγεθος που κρύβεται πίσω από κάθε σχολάζουσα κληρονομιά. Το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για περιουσίες συνολικής αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ και ότι ο τομέας αυτός είναι υποβαθμισμένος στο Υπουργείο Οικονομικών. Η υπηρεσία που παρακολουθεί τις υποθέσεις και την πορεία εκκαθάρισής τους υπολειτουργεί, ενώ οι κηδεμόνες που ορίζονται, σπάνια αποδίδουν λογαριασμό των ενεργειών τους και, ηθελημένα ή αθέλητα, βλάπτουν το Δημόσιο αποστερώντας το από πολύτιμους πόρους.
Οι σχολάζουσες κληρονομιές περιέρχονται στο Δημόσιο χωρίς περιορισμό και μπορούν να αξιοποιηθούν αποδίδοντας έσοδα
Όλα τα προβλήματα σχετικά με τις σχολάζουσες, η αδυναμία δηλαδή εντοπισμού τέτοιων κληρονομιών και των περιουσιακών τους στοιχείων, η ανεπαρκής εποπτεία των κηδεμόνων, οι καθυστερήσεις στην αποπεράτωση του ειδικού καθεστώτος με την αναγνώριση του Δημοσίου ως κληρονόμου, η παράδοση και η αξιοποίηση της κληρονομιάς, μπορούν να αντιμετωπιστούν. Χρειάζεται στελέχωση και εκσυγχρονισμός των αρμόδιων υπηρεσιών και ριζική αναμόρφωση του απαρχαιωμένου νομοθετικού πλαισίου που ισχύει από το 1939 και το 1947.
Κύριοι στόχοι θα πρέπει να είναι η ταχύτερη παράδοση της κληρονομιάς στο Δημόσιο, ο γρήγορος εντοπισμός τέτοιων κληρονομιών, καθώς και ευέλικτες και διαφανείς διαδικασίες για την εξόφληση των χρεών που πιθανόν υπάρχουν και την εκμίσθωση ή την εκποίηση των κινητών και ακινήτων της κληρονομιάς, που δεν είναι χρήσιμα για το Δημόσιο.
Οι σχολάζουσες κληρονομιές αποτελούν «θησαυρό». Αρκεί εκείνοι που πρέπει, να αντιληφθούν το ζήτημα αυτό ως προτεραιότητα και να ασχοληθούν μαζί του συστηματικά…
(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα REALnews το Σάββατο 24.12.2011)
