Ήταν η Πελοπόννησος, το Μάτι, η Εύβοια, η Αττική.. Είναι τώρα η Ρόδος.. Κάθε καλοκαίρι η ιστορία επαναλαμβάνεται και δυστυχώς εξελίσσεται σε μία μεγάλη τραγωδία.

Περιουσίες χάνονται, άνθρωποι θρηνούν στα αποκαΐδια, ένα κομμάτι εθνικού πλούτου, της φύσης και του περιβάλλοντος χάνεται.

Στρέμματα δάσους που χρειάστηκαν δεκαετίες για να γίνουν μετατρέπονται σε στάχτη.

Η Ελλάδα θεατής στο ίδιο έργο..

Να παρακολουθεί φλόγες που καταπίνουν τα πάντα. Ανθρώπους στην πρώτη γραμμή, πυροσβέστες, αστυνομικούς, πολιτική προστασία, εθελοντές, να δίνουν μία μάχη που μοιάζει άνιση..

Κι ένα κράτος που κάνει συσκέψεις και οργανώνει επισκέψεις..

Η ιστορία επαναλαμβάνεται… Και δείχνει ότι κάτι δεν γίνεται σωστά. Κυρίως στο κομμάτι της πρόληψης.

Η πρόληψη δεν μπορεί να εξαντλείται σε μισθώσεις αεροσκαφών, ελικοπτέρων και μέσω πυρόσβεσης.

Η πρόληψη χρειάζεται στα ίδια τα δάση της χώρας.

Τα δάση που αποτελούν ζωντανούς οργανισμούς και μερικές δεκαετίες πριν έσφυζαν από δραστηριότητες. Είτε επρόκειτο για κτηνοτροφία, είτε για υλοτομία..

Οι δασικές υπηρεσίες, οφείλουν να εκπονήσουν και να εφαρμόσουν ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για παρεμβάσεις στα δάση που θα έχουν ως στόχο την σωτηρία τους και μαζί την διατήρηση της ύπαρξης των οικισμών που σε πολλές περιπτώσεις έχουν γίνει ένα με τα ίδια τα δάση.