Μετά τη σύντομη θύελλα γύρω από τις ψησταριές στα πανηγύρια, ήρθε η ώρα να συζητήσουμε με σοβαρότητα για το ίδιο το περιεχόμενο των παραδοσιακών πανηγυριών. Αυτών που κάποτε λειτουργούσαν ως βασικός κρίκος κοινωνικής συνοχής και πολιτισμικής συνέχειας σε κάθε γωνιά της Ηπείρου, αλλά σήμερα αλλοιώνονται χρόνο με τον χρόνο.

Μερικές δεκαετίες πριν στα περισσότερα πανηγύρια δεν υπήρχαν ούτε ψησταριές, ούτε σουβλάκια.. Ούτε ουίσκι βέβαια!

Οι ψησταριές και τα σουβλάκια ήρθαν την δεκαετία του ογδόντα και καθιερώθηκαν. Το ουίσκι στα πανηγύρια ακολούθησε τα τελευταία χρόνια..

Τα πανηγύρια δεν είναι απλώς μουσικές βραδιές με χορό και φαγητό. Είναι ζωντανή παράδοση, ένα είδος άτυπου “λαϊκού θεσμού” που για δεκαετίες αποτελούσε σημείο αναφοράς για την κοινότητα, τους απόδημους και την τοπική οικονομία.

Ωστόσο, τις τελευταίες δεκαετίες, πολλά από αυτά τα πανηγύρια έχουν σταδιακά μετατραπεί σε φεστιβάλ μαζικής κατανάλωσης – συχνά άνευ περιεχομένου.

Σκηνές με υπερβολικό φωτισμό, εκκωφαντική μουσική που ελάχιστη σχέση έχει με την ηπειρώτικη παράδοση, συνθέτουν ένα σκηνικό που όλο και περισσότερο θυμίζει… πάρτι. Η παρουσία πολιτιστικών συλλόγων υποχωρεί, η γνήσια δημοτική μουσική σπανίζει και η έννοια του «πανηγυριού» ταυτίζεται πολλές φορές με το κιτς.

Είναι ανάγκη, λοιπόν, να τεθεί επί τάπητος η συζήτηση για το μέλλον των παραδοσιακών πανηγυριών. Ποιος τα οργανώνει, με ποιους όρους και ποια πρότυπα πολιτισμού υπηρετούν; Μήπως ήρθε η ώρα για έναν επανακαθορισμό των κανόνων με σκοπό την αναβάθμιση του περιεχομένου τους και την ουσιαστική σύνδεση με την τοπική ταυτότητα;

Το γεγονός ότι χρόνο με τον χρόνο όλο και περισσότερος κόσμος αναζητά τα πανηγύρια εκείνα που έχουν ακόμη άρωμα παράδοσης κάτι δείχνει..

Το πανηγύρι για την Ήπειρο δεν ήταν μόνο κέφι και ξεφάντωμα.. Ήταν η σύνδεση με τις ρίζες, τη μνήμη, την παράδοση..

Κι είναι αυτό που χάνεται..