Τελικά, κανείς δεν ρυπαίνει την τάφρο της Λαψίστας. Ούτε ο παλιός βιολογικός, ούτε ο καινούριος, ούτε η πόλη, ούτε ο Δήμος – ούτε καν η ίδια η ρύπανση!

Μάλλον η τάφρος αυτορυπάνθηκε, από υπαρξιακή αγωνία ή απελπισία.

Και τα νερά που φεύγουν προς τον Καλαμά, πιθανότατα κουβαλούν μόνο παρεξηγημένες προθέσεις και κακόβουλες φήμες.

Διότι εδώ, όλοι ελέγχονται, όλα λειτουργούν άψογα, και παρ’ όλα αυτά… ο κάμπος ξεραίνεται και τα στρέμματα χάνονται.

Μυστήριο, άλυτο – σχεδόν μεταφυσικό.