Φεύγοντας από την Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Γηρομερίου, δίνεις την υπόσχεση να ξανάρθεις. Το ιστορικό μοναστήρι, που στέκει αγέρωχο στην άκρη του γκρεμού, κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα (8 χλμ από τους Φιλιάτες Θεσπρωτίας), είναι ένας τόπος ευλογημένος, που μέσα στο πέρασμα των αιώνων έγινε θεματοφύλακας της χριστιανικής παράδοσης.

Προσεγγίζοντας το μοναστήρι, βρίσκουμε ανοιχτή τη μεγάλη σιδερένια πόρτα του. Την απόλυτη ηρεμία του περιβάλλοντος, με τη φυσική ομορφιά και την πλούσια βλάστηση, “διαταράσσει” μόνον ο ήχος από το γάργαρο νερό που τρέχει κάτω από το βράχο.

Η συνομιλία με τον ηγούμενο, αρχιμανδρίτη Μεθόδιο, στο μικρό αρχονταρίκι, “ξεδιπλώνει” τη μακραίωνη ιστορία και σημαντικές πτυχές από τη ζωή στο μοναστήρι. Τα ερημικά ασκητήρια της περιοχής, ο βυζαντινός άρχοντας όσιος Νείλος, το φωτεινό του όραμα, η εικόνα της Θεοτόκου, το «κρυφό σχολείο», θρύλοι και παραδόσεις κάνουν συναρπαστική την αφήγηση του ηγουμένου.

“Ο όσιος Νείλος, ανιψιός του αυτοκράτορα Θεόδωρου Λασκάρεως της Νικαίας, από τη νεανική του ηλικία ακολούθησε την κοινοβιακή ζωή, ενώ η σύγκρουσή του με τον Αυτοκράτορα Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγο για το ζήτημα της ενώσεως των Εκκλησιών είχε ως αποτέλεσμα να τιμωρηθεί μαζί με δύο άλλους μοναχούς. Πάλεψαν 40 μέρες μέσα σε μια βάρκα χωρίς κουπιά, στο πέλαγος, όπου τους εγκατέλειψαν, όμως δεν χάθηκαν. Τα κύματα τους έβγαλαν στο Άγιο Όρος και μετά από χρόνια περιπλάνησης από την Κωνσταντινούπολη, το Σινά, τα νησιά, την Αλβανία έφτασαν στα ασκητήρια των βράχων του Γηρομερίου, στις αρχές του 14ου αιώνα” λέει χαρακτηριστικά στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο αρχιμανδρίτης Μεθόδιος.