Εικόνες μιας άλλης εποχής… Εικόνες ενός καταυλισμού όπου στήθηκαν δεκάδες σκηνές και διαμένουν πάνω από χίλιοι άνθρωποι.. Εικόνες που μάλλον τις συνηθίσαμε πολύ γρήγορα!

Μιας καθημερινότητας σκληρής, που απέχει πολύ από αυτή που γνωρίζουμε όλοι, από κείνη που είχαν στην χώρα τους, από την Ευρωπαϊκή που ονειρεύονταν.. Μια άλλη καθημερινότητα δίπλα στον πιο σύγχρονο ελληνικό οδικό άξονα, στην Εγνατία Οδό..

Κι αν το μάτι μας εξοικειώθηκε γρήγορα με τις εικόνες της ημέρας, είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να συνηθίσει αυτές που εκτυλίσσονται από τη στιγμή που θα πέσει το σούρουπο και μέχρι αργά το βράδυ..

Τις ώρες που ολόκληρος ο καταυλισμός και η ευρύτερη περιοχή χάνεται από τους πυκνούς καπνούς.

Ολημερίς, μικροί και μεγάλοι συγκεντρώνουν ξύλα και οποιαδήποτε άλλη κατασκευή ή αντικείμενο που μπορεί να καεί, από την ευρύτερη περιοχή..

Και μόλις σουρουπώσει ανάβουν οι πρώτες φωτιές.. Σε όλους τους διαδρόμους που υπάρχουν ανάμεσα στις σκηνές, δεκάδες φωτιές..

Αμέτρητες..

Τα παιδιά μπορούν κα παίζουν ακόμη. Ανεβοκατεβαίνουν στις σκηνές, οι οποίες μετατρέπονται σε τσουλήθρες. Κι αυτό το παιχνίδι έγινε το αγαπημένο τους.

Οι μεγάλοι συγκεντρώνονται παρέες, γύρω από τις φωτιές. Συζητούν.. Μιλούν για την πατρίδα που άφησαν, για το αύριο που δεν γνωρίζουν.

Δεν ήταν φτωχοί στην χώρα τους.. Είχαν μια κανονική ζωή. Το σπίτι τους, την δουλειά τους, την οικογένειά τους.

Τα γκρέμισε όλα ο πόλεμος.

Και τώρα;

«Πόσο θα μείνουμε εδώ», ρωτούν και ξαναρωτούν.

Κανένας δεν μπορεί να τους δώσει απάντηση.. Αβεβαιότητα..

Και μαζί οι δυσκολίες με τις οποίες είναι αντιμέτωποι καθημερινά. Όλοι αναγνωρίζουν ότι στον Κατσικά δεν ήταν τίποτα έτοιμο για την εγκατάσταση προσφύγων.. Έγινε βιαστικά και γρήγορα γιατί η κατάσταση στα νησιά είχε γίνει ασφυκτική.

Υποδομές ανύπαρκτες, συνθήκες που θυμίζουν σκηνές από ταινίες..

Και το χειρότερο.. Καμία οργάνωση!

Μπορεί ο χρόνος να μην επαρκούσε για την διαμόρφωση αξιοπρεπών συνθηκών διαβίωσης, ήταν όμως αρκετός ώστε ο χώρος να οργανωθεί και να λειτουργεί με κανόνες.

Αν αυτό είχε γίνει έγκαιρα, ειδικά από τον στρατό που έχει την αποκλειστική ευθύνη, τότε σίγουρα τα προβλήματα θα ήταν λιγότερα και η όποια βοήθεια παρείχαν εθελοντές, ΜΚΟ κι άλλοι, θα ήταν πιο ουσιαστική και πιο αποτελεσματική..

{jathumbnail off}