– Και μία πιστοποίηση που μένει κενό γράμμα από το 1996!!!
«Αν γνώριζε η ελιά το μόχθο του ανθρώπου δάκρυα θα έσταζαν τα κλαδιά της….». Ο μόχθος εκατοντάδων ελαιοκαλλιεργητών στην Ήπειρο, ειδικά όμως στο Νομό της Άρτας, δεν αποτιμάται. Κόπος, αγωνία και ατελείωτες ώρες δουλειάς, κάτω από συνθήκες αντίξοες μέχρι να φτάσει η ώρα της συγκομιδής.
Και η ώρα αυτή ήρθε. Μόνο που μοιάζει με πραγματικό εφιάλτη. Εκατοντάδες οικογένειες που ζουν από την ελιά δέχονται τις μέρες αυτές το τελειωτικό χτύπημα.
Οι παραγωγοί βρίσκονται αντιμέτωποι με τις πιο εξευτελιστικές τιμές πώλησης, τα τελευταία τριάντα χρόνια. Πολλοί μάλιστα είναι αποφασισμένοι να μην μαζέψουν καν το καρπό αφού με όσα χρήματα θα εισπράξουν δεν θα μπορούν να καλύψουν ούτε καν τα έξοδα για το μάζεμα.
Η τιμή της επιτραπέζιας ελιάς στην περιοχή της Άρτας έχει πέσει στα είκοσι λεπτά το κιλό όταν στον καταναλωτή φτάνει πάνω από τέσσερα ευρώ.
Η διάλυση των λιγοστών ελαιοκομικών συνεταιρισμών που λειτουργούσαν μέχρι και πέρυσι άφησε χώρο στους εμπόρους να δρουν ούτε λίγο ούτε πολύ ως εκβιαστικά καρτέλ.
Άλλωστε στην Άρτα τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί ουσιαστικά ένα μονοπωλιακό καθεστώς. Οι περισσότερες ποσότητες επιτραπέζιας ελιάς οδηγούνται σε μία μονάδας τυποποίησης που λειτουργεί στην περιοχή και δραστηριοποιείται αποκλειστικά στον τομέα των εξαγωγών.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και φέτος. Καθορίστηκε μία τιμή, τέθηκαν κι άλλοι όροι, όπως για παράδειγμα για την παραλαβή της παραγωγής μόνο από ορισμένα σημεία. Κάποιοι άλλοι ιδιώτες έμποροι που εμφανίστηκαν στη συνέχεια –όλως παραδόξως- ήταν απολύτως προσαρμοσμένοι στο τιμολόγιο της εν ίδιας εταιρίας.
Οι παραγωγοί μιλούν για ένα ιδιότυπο καρτέλ που έχει δημιουργηθεί και ουσιαστικά εκμεταλλεύεται όλη την παραγωγή του Νομού.
Η τιμή των είκοσι λεπτών το κιλό για την ελιά πρώτης ποιότητας αποτελεί κοροϊδία…. σημειώνουν οι αγρότες και σηκώνουν τα χέρια ψηλά, καθώς αδυνατούν να βρουν τρόπο αντίδρασης στην άγρια εκμετάλλευση.
Κι όλα αυτά συμβαίνουν σε έναν τόπο όπου η ελιά θα μπορούσε να αποτελεί πραγματικό χρυσάφι. Από το 1996 η ελιά της Άρτας αναγνωρίστηκε ως προϊόν προστατευόμενης γεωγραφικής ένδειξης. Η ονομασία κονσερβολιά όμως, έμεινε στα χαρτιά και το πιστοποιητικό που υπογράφει ο Κοινοτικός Επίτροπος (φωτό) αποτελεί γράμμα κενό.
Το προϊόν ακόμη και συσκευασμένο προωθείται στην αγορά χωρίς την ένδειξη αυτή. Κι αυτό επειδή όσοι ασχολούνται με την τυποποίηση δεν έχουν την ανάλογη πιστοποίηση.
Άλλωστε αυτό θα δημιουργούσε επιπλέον υποχρεώσεις στους ιδιώτες.
Έτσι οι παραγωγοί παραμένουν ακόμη στο έλεος των εμπόρων και ο δρόμος που μας χωρίζει από το καλάθι των Ηπειρωτικών προϊόντων είναι τελικά μακρύς.
