Η συναυλία του Γκόραν Μπρέγκοβιτς στην Αρχαία Δωδώνη έδωσε την αφορμή για σχόλια, και πολύ γκρίνια στα κοινωνικά δίκτυα.
Ο λόγος;
Ο λόγος είναι ότι η συναυλία έγινε στο αρχαίο στάδιο και όχι στο θέατρο. Για τις ανάγκες της είχαν τοποθετηθεί πλαστικές καρέκλες, κάτι που είχε συμβεί αρκετές φορές και τα προηγούμενα χρόνια σε άλλες μουσικές εκδηλώσεις.
Το φεστιβάλ Δωδώνης, οργανώνεται από τον ομώνυμο δήμο. Έναν μικρό Δήμο που κατάφερε να δημιουργήσει έναν θεσμό με πενιχρά οικονομικά μέσα και πολλούς εθελοντές.
Χάρη σε αυτή την προσπάθεια η Αρχαία Δωδώνη, η οποία δεν εξαντλείται μόνο στο θέατρο, μπήκε και πάλι στα πολιτιστικά δρώμενα του καλοκαιριού.
Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι γιατί η συναυλία δεν έγινε στο χώρο του θεάτρου… Ίσως οι αρχαιολόγοι έχουν την απάντηση.
Το ζητούμενο είναι η απουσία ενός στρατηγικού σχεδιασμού ώστε η Δωδώνη να αποτελέσει μία άλλη Επίδαυρο.
Το αρχαίο θέατρο τα τελευταία 25 χρόνια πέρασε από σαράντα κύματα. Το 1998 έκλεισε κι αυτό αποτέλεσε ένα τεράστιο πλήγμα για ολόκληρη την περιοχή.
Τα έργα αποκατάστασης πήραν μπρος μετά το 2010 και αφού επί μία δεκαετία υπήρξαν σφοδρές διαφωνίες μεταξύ των επιστημόνων για τον τρόπο αποκατάστασης.
Εξελίσσονται με αργούς ρυθμούς, λόγω της ιδιαιτερότητας που έχουν. Σήμερα μπορεί να χρησιμοποιηθεί το πρώτο διάζωμα και ένα μέρος μόνο από το δεύτερο. Τα έργα, σύμφωνα με τις δεσμεύσεις που υπάρχουν, θα συνεχιστούν και καλώς εχόντων των πραγμάτων η αναστήλωση του δεύτερου διαζώματος θα έχει ολοκληρωθεί ως το 2030.
Αυτό όμως δεν αρκεί..
Η Αρχαία Δωδώνη δεν είναι μόνο το θέατρο. Είναι το αρχαίο στάδιο που κάποιοι με ευκολία αποκάλεσαν χωράφι, είναι το Μαντείο, είναι το Βουλευτήριο, το Πρυτανείο, οι αρχαίοι ναοί, οι στοές..
Ενδεχομένως κι άλλα που δεν γνωρίζουμε ακόμη καθότι συστηματική ανασκαφική έρευνα δεν διεξάγεται.
Η Αρχαία Δωδώνη λοιπόν –κι όχι μόνο το θέατρο- αποτελεί ένα οικουμενικό μνημείο. Ως τέτοιο πρέπει να βρει την θέση του στη σύγχρονη ζωή. Με τον σεβασμό που αξίζει..
Αυτό άλλωστε ήταν ένα από τα ζητούμενο της Ολοκληρωμένης Χωρικής Επένδυσης των Πολιτιστικών Διαδρομών που υλοποίησε η Περιφέρεια Ηπείρου.
Η δικτύωση των μνημείων με την τοπική κοινωνία, με την τοπική οικονομία, με την παραγωγή. Με την πιστοποίηση προϊόντων..
Κι αυτό απέτυχε παταγωδώς..
Η Δωδώνη πρέπει να αποτελέσει μία άλλη Επίδαυρο. Όμως αυτό απαιτεί συνέργειες, συνεργασίες και κυρίως πολιτική βούληση.
Πρώτα από το Υπουργείο Πολιτισμού, στη συνέχεια από την Περιφέρεια Ηπείρου που διαχειρίζεται τα μεγάλα χρηματοδοτικά προγράμματα και σχεδιάζει τα μεγάλα έργα.
Στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν με δεδομένο ότι τα έργα είναι δρομολογημένα αυτό που απαιτείται είναι το σχέδιο που θα συνδέσει τον αρχαιολογικό χώρο με την ευρύτερη περιοχή.
Ο τρόπος που η Δωδώνη θα προσελκύσει επισκέπτες όχι μόνο όταν φιλοξενεί συναυλίες ή παραστάσεις.
Αυτό ακριβώς που έχει γίνει στην Επίδαυρο από το μακρινό 1998… Τότε το Ίδρυμα Λαμπράκη, ο ΕΟΤ, τα Υπουργεία, διοργάνωσαν για πρώτη φορά στον ελλαδικό χώρο το Πανηγύρι Αγροτουρισμού στο λιμάνι της Αρχαίας Επιδαύρου.
Ο σκοπός της πρωτοβουλίας αυτής ήταν η σύνδεση της αγροτικής παραγωγής με τον τουρισμό του οποίου κορωνίδα αποτελούν τα τοπικά, αγνά παραδοσιακά προϊόντα, η γαστρονομία και ο πολιτισμός, στοιχεία που συνδυάζονται αρμονικά με το φυσικό κάλλος της Επιδαύρου.
Γιατί όχι λοιπόν και στη Δωδώνη;
Μήπως επειδή είναι μακριά από την Αθήνα ή μήπως επειδή μπερδεύουμε τα χωράφια με τα αρχαία στάδια;
